Intervju: Aleksandra Urošević, bend :resound
Kvalitet je diskutabilna kategorija. Kvalitet je ono što su neki ljudi označili kao kvalitet. :resound, sa druge strane, muziku pravi intuitivno. Niko od nas nije profesionalni muzičar, pa se oslanjamo na zajednički osećaj. Merilo kvaliteta u takvoj situaciji smo mi sami. U životu to nije tako, pa nam je bend svojevrstan prostor u kome smo slobodni i u tome uživamo
Piše IVANA SPASOJEVIĆ
U Kulturnom centru GRAD početkom juna beogradski bend :resound predstavio je EPNasty Scratchessa tri nove pesme, koje svi poklonici crossover-a (kako definišu svoju muziku) mogu besplatno da skinu sa interneta.
Na muzičkoj sceni postoje od 2003. godine, a bend je nastao sasvim slučajno, okupljanjem nekoliko ljudi potpuno različitih interesovanja. Trenutno ga čine po jedan muški i ženski vokal, kao i momci za klavijaturama, gitarom, basom i bubnjevima. Po interesovanjima su potpuno različiti, a okupila ih je, kažu, muzika.
O nastanku benda i samim počecima, dosadašnjim uspesima, definiciji popularnosti i značaju kvaliteta - za WAVE magazine govoriAleksandra Urošević, ženski vokal benda :resound.
Kako je sve počelo?
- Bend :resound je nastao relativno slučajno. Na jednoj probi našli su se članovi različitih beogradskih demo bendova. Napravili smo pesmu i jednostavno se vezali za ceo projekat. U međuvremenu je kroz bend prošlo mnogo ljudi. Svi su ostavili trag, a neki i dalje aktivno učestvuju u kreiranju naše muzike (tako je naš nekadašnji gitarista Vladimir Kerkez danas producent benda).
Vas je šestoro, a svi se - pored muzike - bavite potpuno različitim stvarima. Kako se 'spajate' u muzici? Kako žanrovski određujete svoju muziku?
- U :resoundu su ljudi koje interesuju različite stvari: od društvenog aktivizma i teorije do režiranja i animiranja. Svako od nas se bavi različitim aktivnostima, koje su odraz naših karaktera. Po mnogim pitanjima smo saglasni, ali se po mnogima i razilazimo. Čak nam ni muzički ukusi nisu isti. Sve to utiče na način na koji razumemo i stvaramo muziku. Verovatno nam je zbog toga i teško da žanrovski odredimo ono što sviramo. Najtačnije je reći - crossover.
Šta ste do sada uspeli da uradite, a šta tek planirate?
- :resound postoji zaista dugo, ali nikada nismo snimali pesme. Sve do sada. Verovatno bi bilo zanimljivo čuti evoluciju našeg zvuka, jer se bend vremenom menjao, a najviše su na promene u zvuku uticale promene članova benda.
Pre godinu dana objavili smo zvanično prvi singl pod nazivom About a Boy, a krajem aprila ove godine izbacili smo EP Nasty Scratches koji sadrži tri pesme i potpuno besplatno se preuzima sa interneta.
Šta je merilo popularnosti benda danas - broj albuma, broj svirki u 'značajnim' prostorima u gradu, broj pregleda na Youtube-u ili lajkova na Facebooku?
- Živimo u društvu spektakla pa veći spektakl verovatno znači i veću popularnost. Iako sa pojavom interneta tržište u muzičkom svetu gubi na uticaju, ono je i dalje jedan od glavnih faktora koji utiču na popularnost bendova: ako možeš da doneseš određenu zaradu medijima i izdavačima, oni će te gurati. Muzika je postala gotovo nebitna.
Planirate li nastupe u inostranstvu? Kako se muzika 'izvozi' na strano tržište?
- Nismo sigurni ni kako se funkcioniše na domaćem tržištu. Naše pesme su potpuno besplatne, dostupne svima i izdate pod CC licencom, što znači da ih je moguće besplatno distribuirati i koristiti, ali u nekomercijalne svrhe. Volimo da sviramo, pa ako dobijemo poziv da sviramo bilo gde u zemlji sigurno ga nećemo odbiti.
Published: WAVE
Interview: Aleksandra Urošević, band :resound
Quality is a category opened for discussion. Quality is the thing some people have defined as such. On the other hand, :resound creates music intuitively. We are not professional musicians, so we lean on each other's intuition. In this situation we, ourselves, represent the quality criteria. It's not like that in real life, so for us the band represents a space where we are free and we enjoy that
By IVANA SPASOJEVIĆ
In beginning of June in the Cultural Centre "GRAD", Belgrade band :resoundpresented their EP called Nasty Scratches with three new songs, that the crossover sound (that's how they define their sound) fans can download for free from the internet.
They have been present on the music scene since 2003, the band got together by accident, rounding up a number of people with totally opposite interests. At the moment the band consists of two vocals, male and female, and guys playing keyboards, guitar, bass and drums. Their interests are totally different, but they say that it was the music that got them together.
Aleksandra Urošević - female vocal of the band :resound is speaking to WAVE magazine on band itself, its creation and beginnings, success so far, the definition of quality and how important it is.
How it all began?
- The Band :resound came together relatively accidently. Members of different Belgrade bands met once at a rehearsal. We made a song together and just kind of became attached to the project. In the meantime a lot of people passed through the band. Everyone left a mark, and some of them still participate actively in creating the music (for example our former guitarist Vladimir Kerkez is now the bands producer).
There are six of you, and every one of you does something different, besides the music. How do you "connect" musically? How do you define your genre?
- Members of the band are interested in all kinds of stuff: from civic activism and theory all the way to directing and animation. Every one of us has different activities that reflect individual character. We agree on many things, but we also have a lot of opposite opinions. Even our taste in music is not the same. All of these things influence the way we understand and create music. It's because all of this, that we find it hard to define the genre of what we play. The most appropriate name is - crossover.
What have you done so far, and what are you planning to do next?
- :resound exists for a very long time, but up until now we haven't been recording our songs. It would probably be very interesting to hear the evolution of our sound, because the band changed over time, and the biggest changes to the sound were the result of the member changes in the band.
A year ago we published our first official single called About a boy, and this April we published an EP Nasty Scratches, there are three songs on it and you can download them from the internet for free.
What is the measure of popularity for a band these days - the number of albums, number of concerts in those "important" venues, number of hits on YouTube or "likes" on Facebook?
- We live in a society of spectacular events, and the bigger they are it probably means more popularity. Although with internet the music market lost its power in the music world, it still is one of the main influences on the popularity of a band: if the media and publishers can make money off of you, they will push you. The music is becoming almost non-relevant.
Are you planning some shows abroad? How is the music "exported" to the foreign market?
- We are not sure how it works on our own market. Our songs are totally free, available to everyone and published under the CC licence, which means they can be distributed and used freely, but only in non-commercial purposes. We love doing shows, so if we get the invitation to play anywhere in the country, we certainly won't say no.
Published: WAVE
Intervju: Ana Dragić, autor projekta Face the Reflection
Htela sam da navedem ljude da razmisle o, uslovno rečeno, "drugima", o tim običnim ljudima koji žive u Beogradu, odnosno Prištini. Cilj ovog projekta nije da ubedim umetnike i publiku da su Srbi i Albanci isti. Nemam nikakav problem sa tim da dođemo do zaključka i da smo potpuno različiti, ali najpre da zaista razmislimo o tome šta je to što nas razdvaja.
Piše IVANA SPASOJEVIĆ
Offline Izložba "Face the Reflection" otvorena je 14. aprila u Kulturnom centru GRAD u Beogradu. Specifičan koncept ovog projekta obuhvata deset mladih fotografa iz Beograda i Prištine koji su, bez ikakve međusobne komunikacije, na web postavljali svoje fotografije koje predstavljaju njihove refleksije stvarnosti. Deset fotografa - pet iz Beograda, pet iz Prištine - za deset nedelja objavilo je 100 fotografija na deset tema.
Nakon tri meseca neverbalnog komuniciranja, foto-priče su predstavljene u galeriji u GRAD-u, gde su se autori upoznali po prvi put i razmenili svoje priče, utiske i refleksije. Prvobitno je bio plan da postavka traje samo tri dana, ali - usled velikog interesovanja građana - izložba je ponovo otvorena 26. aprila.
O osnovnoj ideji offline izložbe, "glavnom krivcu" za naslov projekta, razlikama između Beograda i Prištine, odsustvu politike i komunikaciji među fotografima - za WAVE magazine govori autor projekta "Face the Reflection", Ana Dragić.
Zašto "Face The Reflection" - ko je "glavni krivac" za naslov?
- Sam naziv je nastao tako što sam sedela sa prijateljicom i osmišljavala naziv za web sajt. Htela sam da uključim reči "refleksija" i "suočavanje", ali su svi domeni bili zauzeti. Onda je njen dečko uzviknuo Face the Reflection i to mi se svidelo jer je višedimenzionalno. Odnosi se kako na interakciju između fotografa i njihove refleksije, tako i na sličnost u načinu života mladih u Beogradu i Prištini.
Na prvom nivou, tu je umetnik-fotograf koji svojom foto-temom izaziva ostale fotografe da u svom gradu, inspirisani motivima iz neposrednog okruženja, asocijativno odgovore svojom fotografijom koja će reflektovati (apstraktno ili bukvalno) neki isti motiv ili događaj. Kada se nakon tromesečne virtuelne interakcije upoznaju, oni će se bukvalno suočiti sa refleksijom (Face the reflection) i sa drugim umetnikom kada svaki fotograf otkrije koje su njegove fotografije.
Kako si došla na ideju da napraviš offline izložbu?
- Offline izložba je nastala kao prirodan nastavak online izložbe na sajtu www.facethereflection.com. Želja mi je bila da sve te jedinstvene foto-priče zažive i u galerijskom prostoru, kao i da se fotografi iz oba grada upoznaju baš tu, gde se njihova tromesečna virtuelna interakcija prenosi u stvarnost, u nešto opipljivo.
Web sajt sam napravila početkom januara i tada je startovala i prva foto-tema (prva nedelja). Od tada su su mi svake sedmice fotografi slali svoje foto-odgovore na po jednu temu. Punih deset nedelja sam uploadovala fotografije koje su mi slali, ali sam njihove opise čuvala za offline izložbu gde su ljudi po prvi put imali priliku da vide pozadinu fotgrafija i njihove autore.
Šta si želela da vidiš kao krajnji rezultat, osim fotografija?
- Htela sam da navedem ljude da razmisle o, uslovno rečeno, "drugima"; o tim običnim ljudima koji žive u Beogradu, odnosno u Prištini. Cilj ovog projekta nije da ubedim umetnike i publiku da su Srbi i Albanci isti. Nemam nikakav problem sa tim da dođemo do zaključka i da smo potpuno različiti, ali najpre da zaista razmislimo o tome šta je to što nas razdvaja.
Iako su to subjektivne refleksije autora fotografija, deset foto-priča koje su oni stvorili na alternativan način reflektuju stvarnosti u ova dva grada. Upravo zato što su to spontani pogledi običnih ljudi, a ne projekcija stvarnosti koju nude mediji, fotografije su verodostojne, jer realno pokazuju mlade ljude i svet u kojem žive.
Koliko je komuniciranje bez imena i bilo kakve pozadine olakšalo komunikaciju među studentima fotografima, odnosno - rasteretilo je?
- Možda su se zbog toga osećali slobodnije, mada verujem da oni ne bi imali problem u komunikaciji čak i da su njihovi identiteti u startu bili poznati. Samim ulaskom u projekat su pokazali da ne robuju predrasudama i da su otvoreni za nova iskustva. Princip anonimnosti je možda više uticao na samu publiku, koja je neopterećena pozadinom fotografija mogla slobodno da se fokusira na sam sadržaj tj. umetnički aspekt.
U čemu se razlikuju pogledi Beograda i Prištine?
- Razlikuju se zvanični stavovi političara. Običnih ljudi ne mnogo.
Učesnici u projektu su se fokusirali na studentske i kulturne aspekte svakodnevnog života - to se pokazalo kao itekako moguće, s obzirom na to da se na liniji Beograd - Priština skoro uvek uspostavlja politička relacija?
- Tu relaciju uspostavljaju mediji, kroz selektivno informisanje javnosti. Manipuliše se interpretacijama nekih "stvarnosti" koje vrlo malo imaju veze sa običnim ljudima i njihovim mišljenjima, čime se pothranjuju generacijski nasleđene predrasude. Stoga ne treba da čudi što su se mladi fotografi fokusirali na teme iz svakodnevnog života, inspirisani motivima iz svog okruženja. Priče iz kraja, najbliži prijatelji, izlasci, ljubav, strah...
U opisu izložbe navodi se da je osnovni cilj da se prikaže "pravo stanje stvari". Kakvo je zapravo to pravo stanje?
- Prvi put sam se susrela sa mladima sa Kosova na studijskom boravku u Americi. Kao stipendista Fonda za otvoreno društvo iz Njujorka, provela sam akademsku 2009/10 na američkom univerzitetu, gde sam prvi put imala kontakt sa nekim iz Prištine. Paradoksalno, trebalo je da pređem okean da bih upoznala nekoga iz grada koji je udaljen šest sati vožnje od Beograda. Nakon godinu dana prijateljstva, vratila sam se u Srbiju i letos po prvi put posetila Prištinu. To iskustvo je presudilo da radim ovaj projekat.
Imala sam utisak da sam se suočila sa refleksijom. Sve je drugačije, a opet slično Beogradu. Pre svega način života mladih, njihov pogled na svet i vizija budućnosti. Mladi ovde i tamo imaju sasvim slične probleme, strahove, želje i ambicije. Nezadovoljstvo i kritičko mišljenje, kao autorefleksija.
Podtema izložbe je "Lica - Fyturat" - o čemu je reč?
- Ubrzo po nastanku web sajta počeli su da me kontaktiraju mladi fotografi sa željom da se priključe projektu. Da ne bih poremetila prvobitan koncept napravila sam podtemu "Lica - Fyturat" - kompoziciju od 50 fotografija koju je stvaralo deset novih mladih fotografa iz Beograda i Prištine (po petoro iz oba grada) u periodu od pet nedelja. Sve fotografije prikazuju lica slikana anfas, a teme su bile poznate samo fotografima. Cilj podteme je, osim predstavljanja samih umetnika, dodatni akcenat na sličnostima Beograda i Prištine i njihovih stanovnika.
Šta ti govori to što je izložba ponovo otvorena - na zahtev i zbog interesovanja posetilaca?
- Veoma mi je drago što su ljudi bili toliko zainteresovani za ovu priču. To ne govori samo o našem uspehu već i o promeni svesti kod mladih, što me posebno raduje. To je nekako i bio krajnji cilj.
Published: http://www.wavemagazine.net/0_srb/kultura/ana-dragic-face-the-reflection.htm
Intervju: Aleksandra Đogović, koordinator Novobeogradske kulturne mreže
Pise: Ivana Spasojevic
Tokom dva dana, koliko traju manifestacije promocije inostranih kultura, moguće je samo započeti sa upoznavanjem jednog, verujem, bekonačnog niza elemenata koji čine kulturu neke zemlje. Zato pokušavamo verno da predstavimo samo prve karike tog niza, u meri u kojoj nam uslovi i budžet dozvoljavaju. Trudimo se da ne priređujemo samo predavanja na temu kulture, već da to budu radionice gde publika može učestvovati ukoliko želi.
***
Poslednjeg vikenda u aprilu u Novobeogradskoj kulturnoj mreži (NBKM) priređeni su Dani Finske na Novom Beogradu. Kroz dvodnevni program prikazan je deo finske kulture i tradicije - finski tango, jezik, kinematografija, ali i fotografija, klasična muzika i škola slikanja. Posetioci bloka 45 na Novom Beogradu mogli su tog 29. i 30. aprila kroz besplatno učešće da nauče nešto novo o tradiciji i načinu života u ovoj nordijskoj zemlji, ali i da upoznaju Fince koji su samo zbog ovog kulturnog programa doputovali u Srbiju.
Aleksandra Đogović, koordinatorka NBKM, za WAVE magazine govori o posetiocima Novobeogradske kulturne mreže, sada već tradicionalnom vikend programu, finskom tangu i srpsko-finskom prijateljstvu.
NBKM najpre je organizovala Dane Španije, pa Francuske, a sada i Dane Finske. Po kom kriterijumu birate zemlje i njihove kulture koje predstavljate?
- Inspiraciju tražimo u svojim posetiocima - Novobeograđanima, koji prate aktivnosti Novobeogradske kulturne mreže. Kao mlada ustanova kulture, mi ne želimo da im namećemo programe, već zajedno pokušavamo da probudimo kulturnu scenu Novog Beograda. Za Novobeograđane su naša vrata uvek otvorena, a tako i za njihove ideje. Upravo tako su u novobeogradske blokove stigle španska, francuska i finska kultura.
Dani Finske su počeli finskim tangom. Koliko je on sličan klasičnom argentinskom tangu? Kako su prisutni reagovali na zvuke ovog plesa?
- Program je počeo plesom čije postojanje je novina za mnoge, čak i za većinu poznavalaca plesova. Imala sam sreću da u Srbiji postoje poznavaoci finskog tanga koji su bili spremni da nauče zanteresovanu publiku osnovnim koracima i filozofiji koju taj ples nosi sa sobom. Oni su takođe objasnili evoluciju argentinskog tanga u nordijskim zemljama u ono što smo upoznali kao "finski tango". Imali smo radionicu sa tridesetak učesnika, mahom žena i devojaka.
Predsednik skupštine Udruženja srpsko-finskog prijateljstva održao je javni čas finskog jezika. Kako su se snašli "polaznici", ako uzmemo u obzir činjenicu da vrlo mali broj ljudi govori finski u Srbiji?
- S obzirom na to da se finski jezik ubraja u grupu manje dostupnih jezika za uvo prosečnog građanina Srbije, i s obzirom da se na veoma malo mesta u gradu može naučiti, mene je obradovao broj posetilaca ove radionice. Tu su bili i finski gosti koji su pomagali Beograđanima da valjano izgovore reči njihovog maternjeg jezika. Na kraju su svi posetioci znali da kažu "Srbija i Finska su lepe zemlje".
Prikazan je i serijal finskog filma. Kakva je finska kinematografija, koliko verno odražava njihov mentalitet?
- Pustili smo tri kratkometražna filma koji zapravo predstavljaju reprizu emitovanih kratkometražnih filmova sa poslednje Nordijske panorame, čuvenog filmskog festivala BALKANKULT-a. Obično finski film poistovećuju sa dramama i teškim i mračnim životnim pričama. Međutim, filmovi predstavljeni tokom Dana Finske na Novom Beogradu izmamili su brojne osmehe publike, od kojih su ih neki gledali i po drugi put.
Finski pijanista Uki Ovaskainen održao je koncert klasične muzike, a imali ste i goste iz Finske koji su recitovali svoju poeziju. Koliko Vam znači da imate rođenog Finca na ovakvoj manifestaciji?
- Koncert Ukija Ovaskainena otvorile su Anastasija i Marija Vasić sa nekoliko kompozicija narodne finske muzike, a zatim je Ukijev sin Vuk svirao na čelu kompozicije klasične muzike. Specijalni gosti su bili Finci koji su recitovali svoje pesme na finskom, a gospodin Čedomir Cvetković ih je prevodio. Veliko je zadovoljstvo predstaviti posetiocima građanina zemlje koja se promoviše. Na taj način pokazujemo da uvek postoji sličnost i bliskost između dva naroda na mikronivou.
Kulturu koje zemlje Beograđani mogu očekivati da upoznaju u narednom periodu?
- Poslednji vikend maja smo posvetili Ruskoj federaciji. Inspiraciju za ovaj poduhvat pronašli smo u našoj školi ruskog baleta koju imamo u NBKM. Predavač je ruska balerina Irina Bakoč, koja će sa svojim malim balerinama Novobeograđanima prirediti spekatakularni nastup.
published: http://www.wavemagazine.net/0_srb/kultura/dani-finske-novi-beograd.htm
